Antoni Szymanowski

---

Życiorys

Kariera klubowa

Antoni Szymanowski swoją przygodę z piłką nożną zainaugurował w 1963 roku, dołączając do juniorskiej drużyny Wisły Kraków. Już pięć lat później, w 1968 roku, postanowił podpisać profesjonalny kontrakt z tym klubem, co zaowocowało jego debiutem w najwyższej klasie rozgrywkowej. 27 października 1968 roku, na własnym boisku zagrał w meczu przeciwko GKS-owi Katowice, gdzie zmienił Janusza Sputę w 46. minucie, a mecz zakończył się bezbramkowym remisem. Szymanowski z Wisłą dwukrotnie triumfował w swoim sektorze w Pucharze Intertoto w latach 1969 oraz 1970.

Po zakończeniu sezonu 1969/1970, w którym rozegrał 41 meczów ligowych, opuścił klub, lecz w latach 1970–1972 przywdział barwy Gwardii Warszawa, gdzie wystąpił w 24 spotkaniach ligowych. Następnie powrócił do Wisły, będąc jednym z kluczowych zawodników. W 1973 roku jego drużyna zdobyła kolejne zwycięstwo w grupie w Pucharze Intertoto. Sukcesów nie brakowało, ponieważ w 1975 roku otrzymał tytuły Piłkarza Roku oraz Złotego Buta w plebiscycie „Sportu”. W sezonie 1975/1976 Wisła ukończyła rozgrywki na trzecim miejscu w ekstraklasie, a w sezonie 1977/1978 zdobyła mistrzostwo Polski, kiedy Szymanowski strzelił swoją jedyną bramkę w ekstraklasie. Miało to miejsce 26 listopada 1977 roku w meczu, który zakończył się remisem 1:1 z Widzewem Łódź, pokonując bramkarza Stanisława Burzyńskiego w 13. minucie. Po rozegraniu 160 meczów w barwach klubu, po raz kolejny opuścił drużynę.

W latach 1978–1981 znowu grał dla Gwardii Warszawa, zagrał 39 meczów, po czym wyjechał do Belgii, do klubu Eerste klasse – Club Brugge, z którym w sezonie 1982/1983 dotarł aż do finału Pucharu Belgii. Piłkarską karierę zakończył w 1984 roku, mając zaledwie 33 lata. Podczas swojej kariery w polskiej ekstraklasie rozegrał łącznie 264 mecze, zdobywając jedną bramkę, natomiast w belgijskiej lidze wystąpił w 51 meczach.

Kariera reprezentacyjna

Antoni Szymanowski przez dekadę 1970-1980 był członkiem reprezentacji Polski, w której zagrał 82 spotkania, zdobywając jedną bramkę. Debiutował 22 lipca 1970 roku w Szczecinie, gdzie Polska wygrała 2:0 z reprezentacją Iraku. Ostatni mecz w drużynie narodowej rozegrał 9 lipca 1980 roku w Bogocie, pokonując Kolumbię 4:1.

W 1972 roku znalazł się w drużynie przygotowanej przez Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski w Monachium, gdzie ekipa zdobyła złoty medal, pokonując Węgrów w finale 2:1. Dwa lata później, po remisie 1:1 z Anglią na Wembley, Polska po 36 latach zakwalifikowała się na mistrzostwa świata. W 1974 roku na turnieju w RFN, gdzie Polacy zajęli trzecie miejsce, Szymanowski był istotnym graczem, biorącym udział w każdym z siedmiu spotkań.

W 1976 roku, po raz drugi znalazł się w składzie reprezentacji na turniej olimpijski, który odbył się w Montrealu. Podczas ćwierćfinałowego meczu z Koreą Północną, w 65. minucie strzelił jedyną swoją bramkę w kadrze, przyczyniając się do zwycięstwa 5:0. Polska dotarła do finału, gdzie przegrała z NRD 1:3, zdobywając srebrny medal, co w Polsce zostało odebrane jako porażka. W tym czasie trener Górski podał się do dymisji.

W 1978 roku, Jacek Gmoch, selekcjoner reprezentacji, powołał Szymanowskiego na mistrzostwa świata w Argentynie, które zakończyły się dla drużyny niepowodzeniem, ponieważ nie przeszli do kolejnej rundy po porażkach z Argentyną i Brazylią oraz zwycięstwie nad Peru.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery piłkarskiej, Antoni Szymanowski zajął się trenowaniem drużyn. Szkoleniowiec prowadził takie zespoły jak Clepardię Kraków, Cracovię w latach 1985-1986 oraz CKS Czeladź w 1987 roku. Prowadził również reprezentację Polski juniorów U-16 i U-18 w latach 1997-2002. W okresie 1998-2001 pełnił funkcję koordynatora ds. młodzieży w Wiśle Kraków, a także był trenerem rezerw tego klubu w latach 2002-2004. Poziom wyzwania zwiększył, zostając asystentem trenera Górnika Zabrze w latach 2008-2009, a następnie powrócił na stanowisko trenera Przeboju Wolbrom w 2009 roku.

Życie prywatne

W 1974 roku Antoni Szymanowski ukończył V Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Nowej Hucie. Następnie, w 1988 roku, uzyskał tytuł magistra w zakresie wychowania fizycznego na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Przez pewien czas pracował jako nauczyciel tego przedmiotu w szkole.

W 1976 roku związał się węzłem małżeńskim z Wandą Werbiłowicz, która była gimnastyczką sportową i trenowała w tym samym klubie. Para doczekała się trojga dzieci: córek Pauliny i Agnieszki oraz syna Grzegorza.

Warto również dodać, że młodszy brat Antoniego, Henryk, także odniósł sukcesy w piłce nożnej, grając w Wiśle Kraków oraz reprezentując Polskę na arenie międzynarodowej.

Występy w reprezentacji

W kontekście występów w drużynie narodowej, Antoni Szymanowski miał okazję pokazać swoje umiejętności w licznych meczach, zbierając doświadczenie na najwyższym poziomie.

Reprezentacja narodowa	Rok	Występy	Gole
Polska
	1970	3	0
	1971	2
	1972	7
	1973	13
	1974	12
	1975	10
	1976	8	1
	1977	2	0
	1978	14
	1979	8
	1980	3
Razem		82	1

W sumie, reprezentował Polskę w 82 meczach, zdobywając jednego gola. Jego kariera w kadrze narodowej trwała przez wiele lat, co pozwoliło mu na zdobycie wartościowych doświadczeń rywalizując z czołowymi drużynami.

Mecze w reprezentacji
Lp.	Data	Miasto	Przeciwnik	Wynik	Rozgrywki
1.	22 lipca 1970	Szczecin	Irak	2:0 (0:0)	Mecz towarzyski
2.	6 września 1970	Rostock	NRD	5:0 (1:0)
3.	22 października 1970	Praga	Czechosłowacja	2:2 (0:2)
4.	27 listopada 1971	Hamburg	RFN	0:0 (0:0)	El. Euro 1972
5.	8 grudnia 1971	Izmir	Turcja	1:0 (0:0)
6.	16 kwietnia 1972	Stara Zagora	Bułgaria	3:1 (0:1)	El. LIO 1972
7.	10 maja 1972	Poznań	Szwajcaria	0:0 (0:0)	Mecz towarzyski
8.	30 sierpnia 1972	Ratyzbona	Ghana	4:0 (1:0)	LIO 1972
9.	1 września 1972	Norymberga	NRD	2:1 (1:1)
10.	3 września 1972	Ratyzbona	Dania	1:1 (1:1)
11.	6 września 1972	Augsburg	ZSRR	2:1 (0:1)
12.	8 września 1972	Norymberga	Maroko	5:0 (3:0)
13.	13 maja 1973	Warszawa	Jugosławia	2:2 (1:1)	Mecz towarzyski
14.	16 maja 1973	Wrocław	Irlandia	2:0 (1:0)
15.	1 sierpnia 1973	Toronto	Kanada	1:3 (1:0)
16.	3 sierpnia 1973	Chicago	Stany Zjednoczone	0:1 (0:0)
17.	5 sierpnia 1973	Los Angeles	Meksyk	1:0 (0:0)
18.	8 sierpnia 1973	Monterrey	Meksyk	1:2 (0:0)
19.	10 sierpnia 1973	San Francisco	Stany Zjednoczone	0:4 (0:1)
20.	12 sierpnia 1973	New Britain	Stany Zjednoczone	1:0 (0:0)
21.	19 sierpnia 1973	Warna	Bułgaria	2:0 (1:0)
22.	28 września 1973	Chorzów	Walia	3:0 (2:0)	El. MŚ 1974
23.	10 października 1973	Rotterdam	Holandia	1:1 (1:1)	Mecz towarzyski
24.	17 października 1973	Londyn	Anglia	1:1 (0:0)	El. MŚ 1974
25.	21 października 1973	Dublin	Irlandia	1:0 (1:0)	Mecz towarzyski
26.	15 czerwca 1974	Stuttgart	Argentyna	3:2 (2:0)	MŚ 1974
27.	19 czerwca 1974	Monachium	Haiti	7:0 (5:0)
28.	23 czerwca 1974	Stuttgart	Włochy	2:1 (2:0)
29.	26 czerwca 1974	Stuttgart	Szwecja	1:0 (1:0)
30.	30 czerwca 1974	Frankfurt nad Menem	Jugosławia	2:1 (1:1)
31.	3 lipca 1974	Frankfurt nad Menem	RFN	1:0 (0:0)
32.	6 lipca 1974	Monachium	Brazylia	1:0 (0:0)
33.	1 września 1974	Helsinki	Finlandia	1:2 (1:1)	El. Euro 1976
34.	4 września 1974	Warszawa	NRD	1:3 (1:2)	Mecz towarzyski
35.	7 września 1974	Wrocław	Francja	0:2 (0:2)
36.	10 października 1974	Poznań	Finlandia	3:0 (2:0)	El. Euro 1976
37.	13 listopada 1974	Praga	Czechosłowacja	2:2 (0:1)	Mecz towarzyski
38.	26 marca 1975	Poznań	Stany Zjednoczone	7:0 (4:0)
39.	19 kwietnia 1975	Rzym	Włochy	0:0 (0:0)	El. Euro 1976
40.	28 maja 1975	Halle (Saale)	NRD	1:2 (0:0)	Mecz towarzyski
41.	26 czerwca 1975	Seattle	Stany Zjednoczone	0:4 (0:2)
42.	6 lipca 1975	Montreal	Kanada	1:8 (0:2)
43.	9 lipca 1975	Toronto	Kanada	1:4 (1:4)
44.	10 września 1975	Chorzów	Holandia	4:1 (2:0)	El. Euro 1976
45.	8 października 1975	Łódź	Węgry	4:2 (3:1)	Mecz towarzyski
46.	15 października 1975	Amsterdam	Węgry	3:0 (1:0)	El. Euro 1976
47.	26 października 1975	Warszawa	Włochy	0:0 (0:0)
48.	24 marca 1976	Chorzów	Argentyna	1:2 (0:0)	Mecz towarzyski
49.	24 kwietnia 1976	Lens	Francja	2:0 (1:0)
50.	6 maja 1976	Ateny	Grecja	1:0 (1:0)
51.	11 maja 1976	Bazylea	Szwajcaria	2:1 (1:0)
52.	18 lipca 1976	Montreal	Kuba	0:0 (0:0)	LIO 1976
53.	22 lipca 1976	Montreal	Iran	3:2 (0:1)
54.	25 lipca 1976	Montreal	Korea Północna	5:0 (1:0)
55.	31 lipca 1976	Montreal	NRD	1:3 (0:2)
56.	12 czerwca 1977	La Paz	Boliwia	1:2 (1:1)	Mecz towarzyski
57.	12 listopada 1977	Wrocław	Szwecja	2:1 (1:1)
58.	22 marca 1978	Luksemburg	Luksemburg	1:3 (0:2)
59.	5 kwietnia 1978	Poznań	Grecja	5:2 (4:0)
60.	22 kwietnia 1978	Łódź	Irlandia	3:0 (0:0)
61.	26 kwietnia 1978	Warszawa	Bułgaria	1:0 (0:0)
62.	1 czerwca 1978	Buenos Aires	RFN	0:0 (0:0)	MŚ 1978
63.	6 czerwca 1978	Rosario	Tunezja	1:0 (1:0)
64.	10 czerwca 1978	Rosario	Meksyk	3:1 (1:0)
65.	14 czerwca 1978	Rosario	Argentyna	2:0 (1:0)
66.	18 czerwca 1978	Mendoza	Peru	1:0 (0:0)
67.	21 czerwca 1978	Mendoza	Brazylia	1:3 (1:1)
68.	30 sierpnia 1978	Helsinki	Finlandia	0:1 (0:0)	Mecz towarzyski
69.	6 września 1978	Reykjavík	Islandia	0:2 (0:1)	El. Euro 1980
70.	11 października 1978	Bukareszt	Rumunia	1:3 (1:1)	Mecz towarzyski
71.	15 listopada 1978	Wrocław	Szwajcaria	2:0 (1:0)	El. Euro 1980
72.	8 lutego 1979	Tunis	Tunezja	0:2 (0:0)	Mecz towarzyski
73.	4 kwietnia 1979	Chorzów	Węgry	1:1 (0:0)
74.	18 kwietnia 1979	Lipsk	NRD	2:1 (0:1)	El. Euro 1980
75.	2 maja 1979	Chorzów	Holandia	2:0 (1:0)
76.	12 września 1979	Lozanna	Szwajcaria	0:2 (0:1)
77.	26 września 1979	Chorzów	NRD	1:1 (0:0)
78.	10 października 1979	Kraków	Islandia	2:0 (0:0)
79.	17 października 1979	Amsterdam	Holandia	1:1 (0:1)
80.	28 czerwca 1980	São Paulo	Brazylia	1:1 (0:1)	Mecz towarzyski
81.	2 lipca 1980	Santa Cruz	Boliwia	0:1 (0:0)
82.	9 lipca 1980	Bogota	Kolumbia	1:4 (0:4)

Sukcesy

Antoni Szymanowski osiągnął liczne sukcesy zarówno w swojej karierze klubowej, jak i reprezentacyjnej. Jego osiągnięcia na boisku pozostają w pamięci fanów i kibiców.

• wisła kraków – mistrzostwo polski: 1978,
• 3. miejsce w ekstraklasie: 1976,
• wygrana grupa w pucharze intertoto: 1969, 1970, 1973,
• club brugge – finał pucharu belgii: 1983,
• reprezentacyjne – 3. miejsce mistrzostw świata: 1974,
• mistrzostwo olimpijskie: 1972,
• wicemistrzostwo olimpijskie: 1976.

Odznaczenia i wyróżnienia

Antoni Szymanowski, znany z licznych osiągnięć, został uhonorowany różnorodnymi nagrodami, które podkreślają jego wkład w sport i społeczeństwo. Wśród najważniejszych odznaczeń należy wymienić:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi (1972),
• Złoty Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe,
• Srebrny Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe,
• Brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe,
• Piłkarz Roku oraz Złoty But w plebiscycie katowickiego „Sportu” z 1975 roku,
• Zaliczony do jedenastki stulecia PZPN na pozycji lewego obrońcy w 2019 roku.

---

Oceń: Antoni Szymanowski

---