Antoni Szymanowski


Antoni Jan Szymanowski, który przyszedł na świat 13 stycznia 1951 roku w Tomaszowie Mazowieckim, to postać o imponującej karierze w polskiej piłce nożnej. Jako obrońca, nie tylko występował na boisku, ale także zyskał uznanie jako reprezentant narodowy oraz trener piłkarski.

W trakcie swojej kariery sportowej reprezentował barwy znanych klubów, w tym Wisły Kraków, zdobywcę tytułu mistrza Polski, Gwardii Warszawa oraz belgijskiego Club Brugge. Jego osiągnięcia w piłce nożnej sprawiły, że stał się członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta, co potwierdza jego znaczenie w historii polskiego sportu.

Szymanowski ma na swoim koncie również sukcesy w reprezentacji Polski. Uczestniczył w dwóch mistrzostwach świata: w 1974 roku, kiedy drużyna zajęła 3. miejsce, a także w 1978 roku. Dodatkowo, dwukrotnie brał udział w turniejach olimpijskich – w 1972 roku zdobywając złoty medal, a w 1976 roku srebrny medal. Te osiągnięcia cementują jego status jako jednego z najwybitniejszych piłkarzy w polskiej historii.

Życiorys

Kariera klubowa

Antoni Szymanowski swoją przygodę z piłką nożną zainaugurował w 1963 roku, dołączając do juniorskiej drużyny Wisły Kraków. Już pięć lat później, w 1968 roku, postanowił podpisać profesjonalny kontrakt z tym klubem, co zaowocowało jego debiutem w najwyższej klasie rozgrywkowej. 27 października 1968 roku, na własnym boisku zagrał w meczu przeciwko GKS-owi Katowice, gdzie zmienił Janusza Sputę w 46. minucie, a mecz zakończył się bezbramkowym remisem. Szymanowski z Wisłą dwukrotnie triumfował w swoim sektorze w Pucharze Intertoto w latach 1969 oraz 1970.

Po zakończeniu sezonu 1969/1970, w którym rozegrał 41 meczów ligowych, opuścił klub, lecz w latach 1970–1972 przywdział barwy Gwardii Warszawa, gdzie wystąpił w 24 spotkaniach ligowych. Następnie powrócił do Wisły, będąc jednym z kluczowych zawodników. W 1973 roku jego drużyna zdobyła kolejne zwycięstwo w grupie w Pucharze Intertoto. Sukcesów nie brakowało, ponieważ w 1975 roku otrzymał tytuły Piłkarza Roku oraz Złotego Buta w plebiscycie „Sportu”. W sezonie 1975/1976 Wisła ukończyła rozgrywki na trzecim miejscu w ekstraklasie, a w sezonie 1977/1978 zdobyła mistrzostwo Polski, kiedy Szymanowski strzelił swoją jedyną bramkę w ekstraklasie. Miało to miejsce 26 listopada 1977 roku w meczu, który zakończył się remisem 1:1 z Widzewem Łódź, pokonując bramkarza Stanisława Burzyńskiego w 13. minucie. Po rozegraniu 160 meczów w barwach klubu, po raz kolejny opuścił drużynę.

W latach 1978–1981 znowu grał dla Gwardii Warszawa, zagrał 39 meczów, po czym wyjechał do Belgii, do klubu Eerste klasse – Club Brugge, z którym w sezonie 1982/1983 dotarł aż do finału Pucharu Belgii. Piłkarską karierę zakończył w 1984 roku, mając zaledwie 33 lata. Podczas swojej kariery w polskiej ekstraklasie rozegrał łącznie 264 mecze, zdobywając jedną bramkę, natomiast w belgijskiej lidze wystąpił w 51 meczach.

Kariera reprezentacyjna

Antoni Szymanowski przez dekadę 1970-1980 był członkiem reprezentacji Polski, w której zagrał 82 spotkania, zdobywając jedną bramkę. Debiutował 22 lipca 1970 roku w Szczecinie, gdzie Polska wygrała 2:0 z reprezentacją Iraku. Ostatni mecz w drużynie narodowej rozegrał 9 lipca 1980 roku w Bogocie, pokonując Kolumbię 4:1.

W 1972 roku znalazł się w drużynie przygotowanej przez Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski w Monachium, gdzie ekipa zdobyła złoty medal, pokonując Węgrów w finale 2:1. Dwa lata później, po remisie 1:1 z Anglią na Wembley, Polska po 36 latach zakwalifikowała się na mistrzostwa świata. W 1974 roku na turnieju w RFN, gdzie Polacy zajęli trzecie miejsce, Szymanowski był istotnym graczem, biorącym udział w każdym z siedmiu spotkań.

W 1976 roku, po raz drugi znalazł się w składzie reprezentacji na turniej olimpijski, który odbył się w Montrealu. Podczas ćwierćfinałowego meczu z Koreą Północną, w 65. minucie strzelił jedyną swoją bramkę w kadrze, przyczyniając się do zwycięstwa 5:0. Polska dotarła do finału, gdzie przegrała z NRD 1:3, zdobywając srebrny medal, co w Polsce zostało odebrane jako porażka. W tym czasie trener Górski podał się do dymisji.

W 1978 roku, Jacek Gmoch, selekcjoner reprezentacji, powołał Szymanowskiego na mistrzostwa świata w Argentynie, które zakończyły się dla drużyny niepowodzeniem, ponieważ nie przeszli do kolejnej rundy po porażkach z Argentyną i Brazylią oraz zwycięstwie nad Peru.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery piłkarskiej, Antoni Szymanowski zajął się trenowaniem drużyn. Szkoleniowiec prowadził takie zespoły jak Clepardię Kraków, Cracovię w latach 1985-1986 oraz CKS Czeladź w 1987 roku. Prowadził również reprezentację Polski juniorów U-16 i U-18 w latach 1997-2002. W okresie 1998-2001 pełnił funkcję koordynatora ds. młodzieży w Wiśle Kraków, a także był trenerem rezerw tego klubu w latach 2002-2004. Poziom wyzwania zwiększył, zostając asystentem trenera Górnika Zabrze w latach 2008-2009, a następnie powrócił na stanowisko trenera Przeboju Wolbrom w 2009 roku.

Życie prywatne

W 1974 roku Antoni Szymanowski ukończył V Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Nowej Hucie. Następnie, w 1988 roku, uzyskał tytuł magistra w zakresie wychowania fizycznego na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Przez pewien czas pracował jako nauczyciel tego przedmiotu w szkole.

W 1976 roku związał się węzłem małżeńskim z Wandą Werbiłowicz, która była gimnastyczką sportową i trenowała w tym samym klubie. Para doczekała się trojga dzieci: córek Pauliny i Agnieszki oraz syna Grzegorza.

Warto również dodać, że młodszy brat Antoniego, Henryk, także odniósł sukcesy w piłce nożnej, grając w Wiśle Kraków oraz reprezentując Polskę na arenie międzynarodowej.

Występy w reprezentacji

W kontekście występów w drużynie narodowej, Antoni Szymanowski miał okazję pokazać swoje umiejętności w licznych meczach, zbierając doświadczenie na najwyższym poziomie.

Reprezentacja narodowaRokWystępyGole
Polska
197030
19712
19727
197313
197412
197510
197681
197720
197814
19798
19803
Razem821

W sumie, reprezentował Polskę w 82 meczach, zdobywając jednego gola. Jego kariera w kadrze narodowej trwała przez wiele lat, co pozwoliło mu na zdobycie wartościowych doświadczeń rywalizując z czołowymi drużynami.

Mecze w reprezentacji
Lp.DataMiastoPrzeciwnikWynikRozgrywki
1.22 lipca 1970SzczecinIrak2:0 (0:0)Mecz towarzyski
2.6 września 1970RostockNRD5:0 (1:0)
3.22 października 1970PragaCzechosłowacja2:2 (0:2)
4.27 listopada 1971HamburgRFN0:0 (0:0)El. Euro 1972
5.8 grudnia 1971IzmirTurcja1:0 (0:0)
6.16 kwietnia 1972Stara ZagoraBułgaria3:1 (0:1)El. LIO 1972
7.10 maja 1972PoznańSzwajcaria0:0 (0:0)Mecz towarzyski
8.30 sierpnia 1972RatyzbonaGhana4:0 (1:0)LIO 1972
9.1 września 1972NorymbergaNRD2:1 (1:1)
10.3 września 1972RatyzbonaDania1:1 (1:1)
11.6 września 1972AugsburgZSRR2:1 (0:1)
12.8 września 1972NorymbergaMaroko5:0 (3:0)
13.13 maja 1973WarszawaJugosławia2:2 (1:1)Mecz towarzyski
14.16 maja 1973WrocławIrlandia2:0 (1:0)
15.1 sierpnia 1973TorontoKanada1:3 (1:0)
16.3 sierpnia 1973ChicagoStany Zjednoczone0:1 (0:0)
17.5 sierpnia 1973Los AngelesMeksyk1:0 (0:0)
18.8 sierpnia 1973MonterreyMeksyk1:2 (0:0)
19.10 sierpnia 1973San FranciscoStany Zjednoczone0:4 (0:1)
20.12 sierpnia 1973New BritainStany Zjednoczone1:0 (0:0)
21.19 sierpnia 1973WarnaBułgaria2:0 (1:0)
22.28 września 1973ChorzówWalia3:0 (2:0)El. MŚ 1974
23.10 października 1973RotterdamHolandia1:1 (1:1)Mecz towarzyski
24.17 października 1973LondynAnglia1:1 (0:0)El. MŚ 1974
25.21 października 1973DublinIrlandia1:0 (1:0)Mecz towarzyski
26.15 czerwca 1974StuttgartArgentyna3:2 (2:0)MŚ 1974
27.19 czerwca 1974MonachiumHaiti7:0 (5:0)
28.23 czerwca 1974StuttgartWłochy2:1 (2:0)
29.26 czerwca 1974StuttgartSzwecja1:0 (1:0)
30.30 czerwca 1974Frankfurt nad MenemJugosławia2:1 (1:1)
31.3 lipca 1974Frankfurt nad MenemRFN1:0 (0:0)
32.6 lipca 1974MonachiumBrazylia1:0 (0:0)
33.1 września 1974HelsinkiFinlandia1:2 (1:1)El. Euro 1976
34.4 września 1974WarszawaNRD1:3 (1:2)Mecz towarzyski
35.7 września 1974WrocławFrancja0:2 (0:2)
36.10 października 1974PoznańFinlandia3:0 (2:0)El. Euro 1976
37.13 listopada 1974PragaCzechosłowacja2:2 (0:1)Mecz towarzyski
38.26 marca 1975PoznańStany Zjednoczone7:0 (4:0)
39.19 kwietnia 1975RzymWłochy0:0 (0:0)El. Euro 1976
40.28 maja 1975Halle (Saale)NRD1:2 (0:0)Mecz towarzyski
41.26 czerwca 1975SeattleStany Zjednoczone0:4 (0:2)
42.6 lipca 1975MontrealKanada1:8 (0:2)
43.9 lipca 1975TorontoKanada1:4 (1:4)
44.10 września 1975ChorzówHolandia4:1 (2:0)El. Euro 1976
45.8 października 1975ŁódźWęgry4:2 (3:1)Mecz towarzyski
46.15 października 1975AmsterdamWęgry3:0 (1:0)El. Euro 1976
47.26 października 1975WarszawaWłochy0:0 (0:0)
48.24 marca 1976ChorzówArgentyna1:2 (0:0)Mecz towarzyski
49.24 kwietnia 1976LensFrancja2:0 (1:0)
50.6 maja 1976AtenyGrecja1:0 (1:0)
51.11 maja 1976BazyleaSzwajcaria2:1 (1:0)
52.18 lipca 1976MontrealKuba0:0 (0:0)LIO 1976
53.22 lipca 1976MontrealIran3:2 (0:1)
54.25 lipca 1976MontrealKorea Północna5:0 (1:0)
55.31 lipca 1976MontrealNRD1:3 (0:2)
56.12 czerwca 1977La PazBoliwia1:2 (1:1)Mecz towarzyski
57.12 listopada 1977WrocławSzwecja2:1 (1:1)
58.22 marca 1978LuksemburgLuksemburg1:3 (0:2)
59.5 kwietnia 1978PoznańGrecja5:2 (4:0)
60.22 kwietnia 1978ŁódźIrlandia3:0 (0:0)
61.26 kwietnia 1978WarszawaBułgaria1:0 (0:0)
62.1 czerwca 1978Buenos AiresRFN0:0 (0:0)MŚ 1978
63.6 czerwca 1978RosarioTunezja1:0 (1:0)
64.10 czerwca 1978RosarioMeksyk3:1 (1:0)
65.14 czerwca 1978RosarioArgentyna2:0 (1:0)
66.18 czerwca 1978MendozaPeru1:0 (0:0)
67.21 czerwca 1978MendozaBrazylia1:3 (1:1)
68.30 sierpnia 1978HelsinkiFinlandia0:1 (0:0)Mecz towarzyski
69.6 września 1978ReykjavíkIslandia0:2 (0:1)El. Euro 1980
70.11 października 1978BukaresztRumunia1:3 (1:1)Mecz towarzyski
71.15 listopada 1978WrocławSzwajcaria2:0 (1:0)El. Euro 1980
72.8 lutego 1979TunisTunezja0:2 (0:0)Mecz towarzyski
73.4 kwietnia 1979ChorzówWęgry1:1 (0:0)
74.18 kwietnia 1979LipskNRD2:1 (0:1)El. Euro 1980
75.2 maja 1979ChorzówHolandia2:0 (1:0)
76.12 września 1979LozannaSzwajcaria0:2 (0:1)
77.26 września 1979ChorzówNRD1:1 (0:0)
78.10 października 1979KrakówIslandia2:0 (0:0)
79.17 października 1979AmsterdamHolandia1:1 (0:1)
80.28 czerwca 1980São PauloBrazylia1:1 (0:1)Mecz towarzyski
81.2 lipca 1980Santa CruzBoliwia0:1 (0:0)
82.9 lipca 1980BogotaKolumbia1:4 (0:4)

Sukcesy

Antoni Szymanowski osiągnął liczne sukcesy zarówno w swojej karierze klubowej, jak i reprezentacyjnej. Jego osiągnięcia na boisku pozostają w pamięci fanów i kibiców.

  • wisła kraków – mistrzostwo polski: 1978,
  • 3. miejsce w ekstraklasie: 1976,
  • wygrana grupa w pucharze intertoto: 1969, 1970, 1973,
  • club brugge – finał pucharu belgii: 1983,
  • reprezentacyjne – 3. miejsce mistrzostw świata: 1974,
  • mistrzostwo olimpijskie: 1972,
  • wicemistrzostwo olimpijskie: 1976.

Odznaczenia i wyróżnienia

Antoni Szymanowski, znany z licznych osiągnięć, został uhonorowany różnorodnymi nagrodami, które podkreślają jego wkład w sport i społeczeństwo. Wśród najważniejszych odznaczeń należy wymienić:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Złoty Krzyż Zasługi (1972),
  • Złoty Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe,
  • Srebrny Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe,
  • Brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe,
  • Piłkarz Roku oraz Złoty But w plebiscycie katowickiego „Sportu” z 1975 roku,
  • Zaliczony do jedenastki stulecia PZPN na pozycji lewego obrońcy w 2019 roku.

Przypisy

  1. Poznaliśmy Reprezentację 100-lecia! Zobacz najlepszy zespół w historii Polski!. laczynaspilka.pl, 06.12.2019 r. [dostęp 06.12.2019 r.]
  2. Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23.09.1972 r. [dostęp 26.03.2019 r.]
  3. 1977.11.26 Wisła Kraków – Widzew Łódź 1:1. historiawisly.pl. [dostęp 07.06.2018 r.]
  4. 1968.10.27 Wisła Kraków – GKS Katowice 0:0. historiawisly.pl. [dostęp 07.06.2018 r.]
  5. a b c Antoni Szymanowski. historiawisly.pl. [dostęp 07.06.2018 r.]

Oceń: Antoni Szymanowski

Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:18