Grzegorz Grodzki

---

Życiorys

Grzegorz Grodzki przyszedł na świat w 1970 roku w Tomaszowie Mazowieckim. Jego kariera, zarówno wojskowa, jak i edukacyjna, jest przykładem ogromnego zaangażowania i determinacji.

Wykształcenie

Grodzki ukończył szereg znaczących instytucji edukacyjnych, w tym:

• Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Zmechanizowanych w 1994 roku,
• Akademię Obrony Narodowej, uzyskując dyplom w 2002 roku,
• Akademię Techniczno-Humanistyczną w Bielsku-Białej, gdzie ukończył studia podyplomowe w 2010 roku,
• Akademię Dowódczo – Sztabową Wojsk Lądowych Leavenworth w USA, również studia podyplomowe, w 2011 roku,
• Akademię Obrony NATO w Rzymie, gdzie w 2014 roku brał udział w Wyższym Kursie Polityki NATO,
• US Army War College w Carlisle Barracks w USA, kończąc studia podyplomowe z tytułem magistra nauk wojskowych w 2019 roku.

Służba wojskowa

W 1990 roku Grzegorz Grodzki podjął naukę w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu, gdzie specjalizował się w dowodzeniu pododdziałami pancernymi, uzyskując tytuł inżyniera. 19 czerwca 1994 r. został promowany na podporucznika. Ceremonia miała miejsce we Wrocławiu, a wśród honorowych gości obecny był prezydent Lech Wałęsa. Patrona promocji, generała broni Tadeusza Wileckiego, Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, pamiętają liczni podchorążowie, w tym m.in. Jarosław Gromadziński, Zenon Brzuszko i Sławomir Kocanowski.

Już w lipcu 1994 r. rozpoczął służbę jako dowódca plutonu czołgów w 14 Brygadzie Pancernej w Żurawicy. W 1996 roku, zmieniając rodzaj wojsk, przeniósł się do Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie pełnił funkcje dowódcy szwadronu i szefa sekcji w 25 Brygadzie Kawalerii Powietrznej. Z powodu wyróżnienia, później wyznaczono go do Warszawy, gdzie pracował jako specjalista w Szefostwie Wojsk Aeromobilnych Dowództwa Wojsk Lądowych. Jego doświadczenie w latach 2004–2005 obejmowało misję Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Bośni i Hercegowinie na stanowisku szefa G3.

29 września 2008 r. zakończył służbę w 25 Brygadzie Kawalerii Powietrznej w stopniu majora, po czym objął dowództwo 18 batalionu desantowo-szturmowego w Bielsku-Białej. W ramach V zmiany polskiego kontyngentu wojskowego PKW Afganistan dowodził 18 bds między kwietniem a październikiem 2009 r. Na początku 2010 r. został szefem szkolenia w 6 Brygadzie Powietrznodesantowej, a następnie powrócił do Afganistanu jako dowódca 16 batalionu powietrznodesantowego. Po ukończeniu studiów w Akademii Dowódczo-Sztabowej Armii Stanów Zjednoczonych, został wyznaczony na zastępcę 6 Brygady Powietrznodesantowej.

W 2019 roku, po zakończeniu studiów w US Army War College, został 18 listopada 2019 r. mianowany przez ministra ON Mariusza Błaszczaka na stanowisko dowódcy 6 Brygady Powietrznodesantowej. 1 marca 2020 r. awansował na stopień generała brygady, a akt mianowania wręczył mu Andrzej Duda podczas obchodów Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Na początku 2021 roku, w wyniku jego dowodzenia, z 6 BPD odeszło trzech oficerów. W latach 2021-2023 miały miejsce śledztwa w sprawie przestępstw wojskowych, w których oskarżono 24 żołnierzy, w tym oficerów.

10 marca 2022 r. Inspektorat Służby Kontrwywiadu Wojskowego w Krakowie wszczął postępowanie kontrolne wobec generała, w trakcie którego zawieszono mu poświadczenia bezpieczeństwa. Mimo przyznanej pozytywnej opinii przez biegłego sądowego, minister ON Mariusz Błaszczak podjął decyzję o odwołaniu go z dowództwa 6 Brygady Powietrznodesantowej na kilka miesięcy przed końcem kadencji. To wydarzenie nastąpiło 1 kwietnia 2022 r., kiedy to generał przekazał dowodzenie płk. Arturowi Wiatrowskiemu. W trakcie ceremonii przekazania obowiązków generał wpisał w księdze pamiątkowej:

„Cytat: (…) Pomimo pasji, wyrzeczeń i pracy ponad miarę zmuszony jestem dziś przekazać sztandar, bo polityka wmieszała się w nasze spadochroniarskie życie. Mam nadzieję i wierzę, że prawdziwi winni dopuszczenia do obecnej sytuacji w 6 batalionie dowodzenia, 6 Brygady Powietrznodesantowej poniosą za to odpowiedzialność. Prawie dwa lata bezczynności po raz kolejny doprowadziły do dziesiątek dramatów i rozpaczy. Można było tego uniknąć już w 2019. Choć moja droga wiedzie ugorem, Wam wszystkim życzę pełnych czasz i powodzenia! P.S. Wierzę, że prawda obroni się sama i za kilka lat te słowa przebrzmią na nowo (…) .

Zakończenie służby, w rezerwie

Po zakończeniu służby, w kwietniu 2022 r. Grzegorz Grodzki został skierowany do dyspozycji Dyrektora Departamentu Kadr MON, pozostając w rezerwie kadrowej. W grudniu 2022 r., mając 52 lata i po 32 latach służby, w wyniku nie wyznaczenia na stanowisko służbowe, został zwolniony z zawodowej służby wojskowej. W dniu 13 grudnia 2022 r. został powiadomiony o podjęciu postępowania administracyjnego przez Ministra Obrony Narodowej, dekretowanego przez Marcina Ociepę.

Obecnie, będąc na emeryturze, od 2023 roku studiuje na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, na nowym profilu studiów MBA – Master in Business Administration: Technologie Wodorowe i Transformacja Energetyczna. Od marca 2024 r. jest właścicielem firmy HENERGIA, która specjalizuje się w doradztwie biznesowym. Grodzki jest także wciąż aktywny w swoim zawodzie, angażując się w projekty związane z systemami technologicznymi i uczestnicząc w licznych konferencjach oraz sympozjach naukowych. Jego obecność była zauważalna m.in. na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego MSPO, a także na forum H2 Poland w Poznaniu oraz w Madrycie na Oesia Grupo.

Awanse

Grzegorz Grodzki przeszedł przez szereg awansów wojskowych w trakcie swojej kariery, które można podzielić na kilka kluczowych dat. Wśród nich znajdują się:

• podporucznik – 19 czerwca 1994,
• generał brygady – 1 marca 2020.

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

Grzegorz Grodzki otrzymał szereg prestiżowych nagród i odznaczeń, które świadczą o jego bohaterskich czynach oraz wyjątkowym zaangażowaniu w służbie wojskowej.

• Wojskowy Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Gwiazda Afganistanu,
• Army Commendation Medal,
• Odznaka Honorowa Wojsk Lądowych,
• Odznaka Skoczka Spadochronowego Wojsk Powietrznodesantowych z cyfrą „100” (stan na rok 2019),
• Odznaka pamiątkowa 18 Bielskiego Batalionu Powietrznodesantowego – 2008 ex officio,
• Odznaka pamiątkowa 6 Brygady Powietrznodesantowej – 2019 ex officio,
• i inne.

W kulturze masowej

W 1999 roku, Grzegorz Grodzki, pełniący obowiązki dowódcy 1 szwadronu w stopniu porucznika, wziął udział w dokumentalnej telenoweli „Kawaleria powietrzna”. Produkcja, reżyserowana przez Jacka Bławuta oraz Wojciecha Maciejewskiego, została wyemitowana przez TVP2 w 2000 roku. Serial ten przedstawia szkolenie żołnierzy służby zasadniczej w 25 Brygadzie Kawalerii Powietrznej z siedzibą w Tomaszowie Mazowieckim.

Telenowela ukazuje całkowity proces, od momentu wcielenia do wojska, aż po przeniesienie do rezerwy albo pozostanie w służbie. W trakcie produkcji na ekranie pojawiło się wielu znanych oficerów oraz podoficerów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Wśród nich można wymienić:

• gen. bryg. Jan Kempara – ówczesny Dowódca 25. Brygady Kawalerii Powietrznej, a później Szef Szefostwa Działań Specjalnych SG WP,
• ppłk Tadeusz Buk – późniejszy generał broni, od września 2009 roku Dowódca Wojsk Lądowych, który niestety zginął 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie samolotu Tu-154M w Smoleńsku,
• mjr Piotr Patalong – wówczas dowódca 7 Batalionu 25 BKPow., a później generał dywizji oraz Inspektor Wojsk Specjalnych, w tym również Dowódca Wojsk Specjalnych w 2013 roku,
• por. Andrzej Kopacki – mający wtedy nowe obowiązki jako dowódca 3 szwadronu oraz pełniący funkcje dowódcy 1 kompanii szkolnej, który potem awansował na pułkownika i został zastępcą Attaché Obrony i Wojskowym polskiej Ambasady w USA.

Kawaleria powietrzna łączy w sobie elementy zarówno edukacyjne, jak i dokumentalne, co czyni ją ważnym punktem w historii polskich sił zbrojnych. Przedstawienie tak wielu osób i ich historii w tej produkcji przyczyniło się do wzbogacenia wiedzy widzów na temat pracy oraz życia w armii.

Garnizony w przebiegu służby

W trakcie swojej ponad trzydziestoletniej kariery wojskowej, Grzegorz Grodzki miał okazję pełnić służbę w różnych garnizonach, które były częścią jego zawodowej ścieżki. Poniżej przedstawiono chronologię jego najważniejszych miejsc stacjonowania:

• Wrocław (1990–1994),
• Żurawica (1994–1996),
• Tomaszów Mazowiecki (1996–2001),
• Warszawa (2001–2004),
• PKW EUFOR (2004–2005),
• Tomaszów Mazowiecki (2005–2008),
• Bielsko-Biała (2008–2009),
• PKW Afganistan (2009),
• Bielsko-Biała (2009–2010),
• Kraków (2010),
• PKW Afganistan (2010),
• Fort Leavenworth, USA (2010–2011),
• Kraków (2011–2014),
• NATO Defense College, Rzym (2014),
• Kraków (2014–2018),
• Carlisle Barracks, USA (2018–2019),
• Kraków (2019–2022),
• Warszawa (2022).

---

Oceń: Grzegorz Grodzki

---