Zenon Jan Staszek, urodzony 20 grudnia 1890 roku w Tomaszowie Rawskim, to postać o znaczącym wkładzie w historię Wojska Polskiego. Był on podpułkownikiem artylerii, a w późniejszym okresie, w wyniku uznania jego zasług, awansowany na pułkownika przez władze Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie.
Jego kariera wojskowa oraz działalność w czasie trudnych lat historii Polski pozostają ważnym przykładem poświęcenia i oddania dla ojczyzny.
Życiorys
Zenon Staszek przyszedł na świat 20 grudnia 1890 w Tomaszowie Rawskim, który od roku 1926 nosi nazwę Tomaszów Mazowiecki. Pochodził z rodziny Jakuba oraz Józefy z d. Kopczyńskiej. Po tym, jak Polska odzyskała niepodległość, został przyjęty do Wojska Polskiego.
Staszek rozpoczął swoją służbę wojskową jako podporucznik w Siedleckim Okręgowym Pułku Piechoty od 1919 roku. Następnie przeszedł do Szkoły Artylerii. W ramach wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 9 pułku artylerii polowej, otrzymując Order Virtuti Militari za swoje męstwo i zasługi.
W dniu 1 czerwca 1919 roku awansowany na kapitana artylerii. W 1923 roku pełnił funkcję oficera w 9 pułku artylerii polowej, który stacjonował w Białej Podlaskiej. Z dniem 1 grudnia 1924 roku został przeniesiony do 20 pułku artylerii polowej w Prużanie.
W marcu 1927 roku przeniesiono go z Dowództwa Flotylli Pińskiej do 20 pułku artylerii polowej. Natomiast 18 lutego 1928 roku uzyskał awans na majora, ze starszeństwem datowanym na 1 stycznia 1928 roku, zajmując 21. lokatę w korpusie oficerów artylerii. Od 1 kwietnia 1928 roku został przydzielony do kadry oficerów artylerii, jednocześnie obejmując stanowisko dowódcy pociągu pancernego nr 2 w 1 dywizjonie pociągów pancernych w Jabłonnie.
Z dniem 1 sierpnia 1929 roku został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie, gdzie pełnił funkcję dowódcy dywizjonu, pozostając jednocześnie na kursie dowódców dywizjonów. W marcu 1930 roku przesunięto go na stanowisko kwatermistrza, a w marcu 1932 roku powrócił na pozycję dowódcy dywizjonu. W 1936 roku przeszedł w stan spoczynku, uzyskując stopień podpułkownika z 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii.
W czasie II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a w stopniu podpułkownika dowodził formującym się od 1942 roku 9 pułkiem artylerii lekkiej. Po wojnie osiedlił się na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 1968 roku.
Ordery i odznaczenia
Zenon Staszek został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami za swoje zasługi oraz odwagę. Oto lista jego wyróżnień:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1719,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 3 maja 1968),
- Krzyż Walecznych.
Przypisy
- Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 07.10.2021 r.]
- Zenon J. Staszek. ancestry.co.uk. [dostęp 26.05.2017 r.]
- Rybka i Stepan 2004.
- Szczurowski 2001, s. 206.
- Jerzy Garbaczewski. Kadra oficerska 22 pułku piechoty (Siedlce) w latach 1918–1921. „Szkice Podlaskie”. 188, s. 186, 2000.
- Kolekcja VM, s. 4.
- Kolekcja VM, s. 1.
- Kolekcja VM, s. 3.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 743.
- Rocznik Oficerski 1923, s. 820.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 674.
- Dz. Pers. MSWojsk., Nr 8 z 28 lutego 1927 roku, s. 64.
- Dz. Pers. MSWojsk., Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 48.
- Dz. Pers. MSWojsk., Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 148.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 433, 457.
- Dz. Pers. MSWojsk., Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 193.
- Dz. Pers. MSWojsk., Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
- Dz. Pers. MSWojsk., Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 182, 705.
- Dz. Pers. MSWojsk., Nr 125 z 28 listopada 1924 roku, s. 704.
- Komunikat o nadaniu Orderu "Odrodzenia Polski". „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 8, 24.04.1969 r.
- Józef Nowak: Zarys historji wojennej 9-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 40.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Grzegorz Grodzki | Kazimierz Józef Hess | Stanisław Zwojszczyk | Artur Lamecki | Andrzej Piotrowski (generał)Oceń: Zenon Staszek