Motel Łokieć był nie tylko miejscem na nocleg, ale również osobą, która w istotny sposób wpisała się w historię lokalnej społeczności. Urodził się 20 marca 1897 roku w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie rozpoczął swoją działalność zawodową jako krawiec.
Jako członek ruchu komunistycznego oraz aktywny działacz związkowy, zyskał uznanie jako czołowy aktywista Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Odzieżowego. W Tomaszowie Mazowieckim pełnił funkcję przewodniczącego Związku Zawodowego Przemysłu Krawieckiego, wpływając na warunki pracy wielu osób w tym sektorze.
Jego życie zakończyło się tragicznie 28 maja 1942 roku, kiedy to zmarł w obozie koncentracyjnym Auschwitz, co stanowi bolesne przypomnienie o trudnych czasach, w których żył.
Życiorys
Motel Łokieć przyszedł na świat w skromnych, ubogich warunkach, w rodzinie żydowskiej, która była liczna i zróżnicowana. Jego ojcem był Jakub Józef (Chaima Joska) Łokieć, miejscowy kowal w Tomaszowie, a matką Rywka Ruchli, z domu Grinberg. Wśród jego rodzeństwa znajdowało się kilku braci, a w tym Hersz Lejzer, Icek Zelman (1881-1923) oraz Judel Dan, znany również pod nazwiskiem Józef Łokietek (1890-1941), którzy w młodym wieku zaangażowali się w działalność polityczną oraz związkową.
W początkowych latach swojego dorosłego życia Motel zdobył umiejętności w zawodzie krawca. W połowie lat dwudziestych, aktywnie uczestniczył w pracach Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Odzieżowego w Polsce, który podlegał przewodnictwu działaczy o poglądach lewicowych i komunistycznych. W 1929 roku, po delegalizacji tego Związku, przedsiębiorczy aktywiści, w tym Łokieć, podjęli próby odzyskania zgody władz na wznowienie jego działalności.
Władze wyraziły zgodę na organizację Związku 11 marca 1929 roku, jednak niestety na pierwszym, oficjalnym zebraniu doszło do aresztowania całego prezydium, a w jego gronie znalazł się również Motel. Mimo trudności, w lipcu 1930 roku Łokieć i grupa innych żydowskich działaczy z Tomaszowa zarejestrowali nowy Związek Zawodowy Przemysłu Krawieckiego, którego celem była ochrona interesów klasowych oraz ekonomicznych pracowników sektora krawieckiego.
Pomimo wielu wyzwań, w latach 1930–1934 Motel Łokieć pełnił funkcję przewodniczącego tego związku, który zrzeszał około 70 członków, według stanu z marca 1934 roku. W ciągu swojej kadencji, Łokieć zorganizował wiele akcji socjalnych, w tym znaczący strajk 90 krawców, który odbył się 3 listopada 1934 roku. Pracował w bliskiej współpracy z innymi organizacjami związkowymi, zwłaszcza z grupą włókniarzy, w której aktywnie działali jego bracia, Hersz Lejzer oraz Icek Zelman, zawodowi tkacze.
Ani władze sanacyjne, ani okupacyjne nie sprzyjały jego działalności. Łokieć był poddawany represjom jako sympatyk ruchów uznawanych za wywrotowe. Na początku 1940 roku, w kontekście II wojny światowej, został aresztowany za swoje poglądy komunistyczne i deportowany do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 34505. Niestety, po dwóch latach w nieludzkich warunkach obozowych zmarł 28 maja 1942 roku.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Adrian Witczak | Zdzisław Ochocki | Stanisław Stańdo | Józef Haensel | Lechosław Goździk | Tadeusz Cielniak | Rafał Wójcikowski | Katarzyna Kacperczyk | Anita Sowińska | Stanisław Kujda | Bogdan Dymarek | Leon Rubinsztein | Zofia Czekalska | Emanuel Mink | Jan Edmund Reyman | Czesław Tesz | Symcha Flapan | Cezary Krawczyk | Mirosław Kukliński | Józef ŁokietekOceń: Motel Łokieć