Lechosław Goździk

---

Życiorys

Lechosław Goździk przyszedł na świat 21 stycznia 1931 roku, jako syn Jana Aleksandra Goździka oraz Zofii z domu Kopeć. Jego droga życiowa była niezwykle różnorodna i pełna zaangażowania społecznego.

W niewielkim Tomaszowie rozpoczął swoją edukację w Gimnazjum Handlowym, a następnie podjął pracę w fabryce włókienniczej, gdzie pracował jako robotnik. Jego pierwsze doświadczenia zawodowe to stanowisko niewykwalifikowanego robotnika, który zajmował się przewożeniem taczek. Z czasem awansował na ślusarza w narzędziowni.

W 1948 roku wstąpił do Związku Walki Młodych, który niedługo potem przekształcił się w Związek Młodzieży Polskiej (ZMP). Dodatkowo wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Po ukończeniu rocznej Centralnej Szkoły ZMP w Otwocku, w latach 1951-1952 zaangażował się w działalność organizacji. Jednakże w 1952 roku został usunięty z ZMP, co miało związek z jego krytycznymi ocenami sytuacji społecznej w Polsce, które były sprzeczne z linią propagandową organizacji.

W 1955 roku rozpoczął pracę w Fabryce Samochodów Osobowych w Żeraniu, gdzie od jesieni 1955 do początku 1958 roku pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Zakładowego PZPR. To był czas, kiedy w październiku 1956 roku stał się nieformlanym liderem robotników Żerania oraz jedną z kluczowych postaci ruchu robotniczego. Jego zaufanie zdobyli bezpartyjni robotnicy, z którymi wolał współpracować, doświadczając tym samym wsparcia metodycznych. Jako sekretarz zakładowej organizacji partii w FSO, wygłaszał przemówienia na Politechnice Warszawskiej.

Goździk potrafił zapobiec studentom nastrojonym do zamieszek, które mogły wybuchnąć po rumorach o strajku w FSO. Wspierając studentów domagających się większych swobód politycznych, podkreślał, że nie mogą oni oczekiwać wsparcia ze strony robotników.

Po październiku 1956 roku, wysunął propozycję powołania rad robotniczych. W styczniu 1957 roku stanął w wyborach mających miejsce na liście Frontu Jedności Narodu, gdzie został umieszczony na odległej pozycji na liście przez kierownictwo PZPR, co z góry pozbawiło go szans na zdobycie mandatu w Sejmie.

W swoich relacjach przyjaźnił się z takimi postaciami jak Karol Modzelewski oraz Jacek Kuroń. Po 1958 roku przeniósł się na stałe do Warszawy, a następnie w 1961 roku rozpoczął pracę w fabryce zbrojeniowej T-12. Równocześnie ukończył technikum mechaniczne i w 1964 roku osiedlił się w Świnoujściu, gdzie pracował w administracji nadmorskiego przedsiębiorstwa budowlanego i jako rybak.

Po wydarzeniach grudniowych w 1970 roku, Goździk podjął decyzję o odejściu z PZPR, a w 1980 roku poparł Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”, choć z braku wiary w możliwość zmiany ustroju w Polsce nie przystąpił do związku.

W Świnoujściu przez długie lata zaprzeczał swojemu liderstwu w protestach z 1956 roku, twierdząc, że podobieństwo nazwiska to jedynie przypadek. Dopiero w 1980 roku, po wywiadzie przeprowadzonym przez Hannę Krall na łamach „Polityki”, jego osoba stała się szerzej znana, a Goździk przestał być anonimowy w tym mieście.

Po przemianach w 1989 roku zaangażował się w działalność samorządową. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miasta Świnoujście w latach 1990-1998, a następnie wiceprzewodniczącego Sejmiku Województwa Szczecińskiego. Uczestniczył także w wyborach parlamentarnych, jednak zarówno w 1993, jak i 1997 roku nie zdołał zdobyć mandatu.

Był również przewodniczącym Stowarzyszenia Rybaków Morskich oraz autorem książki wspomnieniowej, która ukazała się w 1996 roku pod redakcją Stefana Bratkowskiego, noszącej tytuł „Październik 1956. Pierwszy wyłom w systemie. Bunt, młodość i rozsądek.” Lechosław Goździk zmarł 28 maja 2008 roku, a kilka dni później, 31 maja, został pochowany na cmentarzu komunalnym w Świnoujściu.

---

Oceń: Lechosław Goździk

---