Karol Serini

---

Życiorys

Karol Serini, pochodzący z uznawanej tomaszowskiej rodziny Serinich, posiadał interesującą historię rodzinną. Jego przodkowie mieli korzenie w Prusach Wschodnich, aczkolwiek byli katolikami. Osiedlili się w Tomaszowie Mazowieckim w początkowych latach istnienia osady hutniczej i sukienniczej, które datuje się na 1823–1830. Jako rzemieślnicy specjalizowali się w zawodzie postrzygacza. Wychowywał się w atmosferze patriotyzmu, co bezpośrednio wpłynęło na jego późniejsze życie. Jego dziadek, Karol Serini (wiadomości te są z czasów, gdy był już w podeszłym wieku), był podejrzewany o działalność rewolucyjną za sprawą publicznego śpiewania pieśni patriotycznych, co skutkowało nałożeniem nad nim policyjnego nadzoru. Ojciec Karola, również Karol Serini, był rzemieślnikiem i wziął udział w powstaniu styczniowym, co skończyło się jego zesłaniem na Sybir wydanym przez Audytorium Polowe. Matka, Zuzanna Karolina Serini z domu Gudel, również z Tomaszowa, urodzona w 1847 roku w Tomaszowie, wywodziła się z ewangelickiej rodziny, co prawdopodobnie miało wpływ na ewangelickie wyznanie Karola Artura. Wczesna utrata ojca skłoniła go do podjęcia studiów teologicznych.

Duchowny

Karol Artur Serini z powodzeniem ukończył studia teologiczne na Uniwersytecie w Dorpacie w 1898 roku. W maju 1899 roku, w Warszawie, został ordynowany na duchownego przez ks. bp. Juliusza Burschego. Do 1919 roku angażował się w pracę duszpasterską, która rozpoczęła się w Pabianicach jako wikariusz, a później kontynuował ją w parafii św. Trójcy w Łodzi. W latach 1901–1905 pełnił funkcję proboszcza w Stawiszynie. Z dniem 29 maja 1905 roku objął probostwo parafii w Zgierzu, zostając następcą ks. Ernesta Burschego; rozpoczął swoją misję 30 lipca, a przez 15 lat sprawował opiekę nad ewangelikami w Zgierzu. W tym czasie stworzył męski chór Concordia i zainicjował wiele grup duszpasterskich dla różnych generacji.

Podczas pierwszej wojny światowej napotykał trudności w pracy duszpasterskiej z powodu swojej polskiej tożsamości. W 1920 roku zdecydował się na rezygnację z posady proboszcza, opuszczając Zgierz. Tego samego roku wyjechał do Bazylei w celu odbycia rocznego stypendium, podczas którego uzyskał tytuł licencjata. W kwietniu 1922 roku, zgodnie z prośbą bp. Burschego, objął kierownictwo Katedry Teologii Systematycznej na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego.

Wolnomularz

Karol Serini, jako jedyny znany duchowny, został przed rokiem 1929 inicjowany do warszawskiej loży wolnomularskiej „Wolność Przywrócona”. Tworzył prace, które próbowały zanalizować wolnomularstwo zarówno z perspektywy historycznej, jak i teoretycznej. Jego praca zatytułowana „Masoneria”, w której omawia pochodzenie i rozwój wolnomularstwa, została opublikowana w 1929 roku w kilku numerach pisma „Jednota”, wydawanego przez Kościół Ewangelicko-Reformowany w RP. W 1934 roku tekst ten został dodany do post mortem wydanego zbioru artykułów „Życie, nauka, religia”.

Dodatkowo, jego druga, choć niedokończona praca nosiła tytuł „Symbol w wolnomularstwie”. Pierwotnie została wygłoszona przez niego jako lożowa „deska” i miała charakter filozoficzny, tłumacząc spojrzenie na rzeczywistość poprzez symbolikę w ramach „sztuki królewskiej”. Ta publikacja, z 1933 roku, powstała z inicjatywy „Grupa przyjaciół i uczniów […] dla uhonorowania pamięci Jego”. Obie prace ukazały się w 1992 roku w historycznym czasopiśmie „Ars Regia”, a „Symbol w wolnomularstwie” został wznowiony w 2014 roku w „Bibliotece tradycji europejskiej”, tom 56, ISBN 978-83-7950-386-5 (str. 53).

---

Oceń: Karol Serini

---