Leon Andrejew był osobą wyjątkową, urodzoną 12 czerwca 1911 roku w Tomaszowie Mazowieckim, a swoje życie zakończył 6 listopada 1980 roku w Warszawie.
Był nie tylko lekarzem, ale również aktywnym działaczem społecznym, który odegrał kluczową rolę w organizacji polskiej służby zdrowia po zakończeniu II wojny światowej. Jego działalność miała szczególne znaczenie w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie wprowadzał innowacyjne rozwiązania w dziedzinie medycyny oraz poprawił dostępność opieki zdrowotnej dla mieszkańców regionu.
Życiorys
Rodzina
Leon Andrejew przyszedł na świat w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie spędził swoje dzieciństwo. Jego ojciec, Sergiusz, pełnił funkcję urzędnika bankowego, natomiast matka, Kazimiera z domu Makarewicz, zajmowała się domem. W 1934 roku związał się małżeństwem z Natalią, znaną jako „Natasza” Prokofiew, z którą miał dwoje dzieci: syna Wawrzyna, urodzonego w 1935 roku w Brześciu nad Bugiem, oraz córkę Izabelę, która przyszła na świat w 1945 roku w Gorzowie Wielkopolskim. Wawrzyn został późniejszym koszykarzem oraz menadżerem, a Izabela uzyskała wykształcenie technika chemika.
Edukacja
W latach 1929 do 1935 Leon Andrejew odbył studia medyczne na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie, gdzie w 1936 roku uzyskał dyplom lekarza. Po zakończeniu edukacji, jeszcze w 1935 roku, rozpoczął swoją praktykę lekarską w Brześciu nad Bugiem.
Okupacja
After September 1939, with the outbreak of World War II, he was mobilized as a military doctor, participating in the September campaign and subsequently became a prisoner of war. Leon spent time in a POW camp until 1942. After his release, he returned to Brześć and worked at the local railway hospital. In 1943, as the front approached, the hospital was evacuated and relocated to Falkensee near Berlin, where he provided medical care to forced laborers. He and his family found themselves in Nauen, Germany at the end of the war.
Okres gorzowski (1945-1949)
Tuż po zakończeniu II wojny światowej, w maju 1945 roku, Leon Andrejew wyruszył pieszo w stronę Polski wraz z rodziną. W trakcie podróży do centralnej Polski, gdzie znajdowała się jego rodzina, zdecydował się zostać w Gorzowie Wielkopolskim, w którym służba zdrowia dopiero zaczynała się rozwijać. Już w połowie maja 1945 roku założył w Gorzowie Wielkopolskim przychodnię lekarską pod egidą Polskiego Czerwonego Krzyża, a także punkt sanitarny na dworcu kolejowym, a nawet dom noclegowy dla przybywających. Wspólnie z innymi lekarzami zaczął współorganizować polską obsługę w Szpitalu Miejskim Nr 1, gdzie pacjentami byli wówczas niemal wyłącznie Niemcy. W czerwcu 1945 roku przejął kierownictwo w tym szpitalu, prowadząc leczenie pacjentów razem z jedynym pozostałym niemieckim lekarzem. W grudniu 1945 roku został ordynatorem szpitala po przybyciu nowych polskich lekarzy. W tym jednak pionierskim okresie Leon Andrejew również aktywnie działał w Polskim Czerwonym Krzyżu i w lokalnych Związkach Zawodowych, a także założył Klub Filatelistyczny w Gorzowie Wielkopolskim. Dodatkowo, zainwestował w stypendia dla młodej pracownicy, umożliwiając jej studiowanie medycyny w Poznaniu.
Pobyt w gułagu na Syberii (1949-1956)
Jego działalność w Gorzowie została brutalnie przerwana 9 listopada 1949 roku, kiedy to do jego mieszkania wtargnęła grupa funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, którzy porwali Leona Andrejewa. W tym czasie jego żona, zostając z dwójką dzieci, otrzymała informację od UB, że mąż nie figuruje w ewidencji aresztowanych. Pomimo wielu prób, przez długie lata rodzina nie mogła wyjaśnić, co stało się z Leonem. Dopiero pięć lat później, w 1954 roku, nadeszła pierwsza wieść z jego strony – kartka pocztowa z ZSRR, w której informował, że pracuje w przemyśle drzewnym na Syberii. Przyczyną aresztowania była jego wcześniejsza aktywność w antykomunistycznej organizacji studenckiej w Wilnie.
Ponowny pobyt w Gorzowie Wielkopolskim (1956-1971)
Po pięciu latach pobytu w ZSRR, Leon Andrejew wrócił do Gorzowa we wrześniu 1956 roku, gdzie podjął pracę jako lekarz w Szpitalu Miejskim oraz w Przychodni Obwodowej, prowadząc Pracownię Rentgenologiczną. W tym okresie jego zaangażowanie w sprawy społeczne było znacznie bardziej ograniczone, niemniej jednak przekazał cenną kolekcję filatelistyczną ze swoimi zbiorami stempli i znaczków do Muzeum im. Dekerta w Gorzowie.
Ostatnie lata życia
W 1971 roku Leon wraz z rodziną opuścił Gorzów, przynosząc ich życie do Radomia, gdzie objął stanowisko dyrektora szpitala dziecięcego. Od 1978 roku mieszkał u córki w Warszawie, gdzie pracował jako kierownik Przychodni Radiologicznej w jednej z przychodni obwodowych. Leon Andrejew odszedł z tego świata w Warszawie, gdzie również został pochowany.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Jadwiga Szustrowa | Henryk Karoń | Eufemiusz Herman | Marek L. Kowalski | Henryk Stępień | Karol Benni | Marceli LandsbergOceń: Leon Andrejew