Marceli Landsberg to wybitna postać w polskiej medycynie. Urodził się 28 marca 1890 roku w Tomaszowie Mazowieckim, a swoje życie zakończył 25 czerwca 1951 roku w Łodzi. Był lekarzem specjalizującym się w chorobach wewnętrznych i zakaźnych.
Jako profesor Akademii Medycznej w Łodzi, przyczynił się znacząco do rozwoju dziedziny medycyny w Polsce.
Życiorys
Rodzina
Marceli Landsberg był młodszym synem znanego przemysłowca Aleksandra (Abrama Lejba) Landsberga oraz Łaji, zwanej również Eleonorą, która była córką fabrykanta tomaszowskiego, Hilela vel Hilarego Landsberga i Chany z Mendelsburgów. Jego młodzieńcze lata obfitowały w romantyczne starania, które okazały się jednak bezowocne, gdyż starał się o rękę pięknej tomaszowianki Stefanii Marchewianki (1894-1991), która później została żoną Juliana Tuwima. Ostatecznie ożenił się z Marią Sachs, z którą doczekał się dwóch córek: Anny, zamężnej za Haar (1921-1984), oraz Elżbiety Janiny, urodzonej w 1925 roku.
Edukacja
Marceli rozpoczął swoją edukację w Gimnazjum Realnym w Piotrkowie Trybunalskim. W trakcie swoich studiów w 1905 roku wziął udział w strajku szkolnym, który miał na celu wprowadzenie języka polskiego do programów nauczania w szkołach średnich, co zakończyło się jego relegowaniem. Po tym incydencie ukończył szkołę średnią w Odessie, gdzie uzyskał maturę. W 1908 roku podjął studia medyczne na Uniwersytecie w Berlinie, a następnie przeniósł się do Fryburga Badeńskiego. Tam, w 1913 roku, uzyskał stopień doktora nauk lekarskich „magna cum laude”, obroniwszy dysertację na temat „Studien zur Lehre von der Blutgerinnung” (Studia nad zagadnieniem krzepnięcia krwi), opublikowaną w renomowanym czasopiśmie „Biochemische Zeitschrift” (1913, R. 50). W latach 1912–1914 zdobywał praktyczne umiejętności jako wolontariusz w klinice chorób wewnętrznych najpierw we Fryburgu Badeńskim, a następnie w Greifswaldzie. W 1914 roku nostryfikował swój dyplom lekarski na Uniwersytecie Kijowskim.
Praca zawodowa
W czasie pierwszej wojny światowej Marceli Landsberg pełnił funkcję lekarza polowego w armii carskiej. Po zakończeniu wojny, w latach 1918–1926, pracował jako starszy asystent w 2. Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego. W kolejnych latach, od 1926 do 1934, pełnił rolę lekarza-wolontariusza w szpitalu na Czystem w Warszawie oraz w Państwowym Zakładzie Higieny. W okresie 1934–1939 łączył obowiązki ordynatora oraz kierownika oddziału wewnętrznego w szpitalu na Czystem.
II wojna światowa
W wyniku wybuchu drugiej wojny światowej Marceli Landsberg udał się do Lwowa. W tym okresie pracował jako ordynator w sowieckim szpitalu polowym, a następnie, od lipca 1941 do kwietnia 1942, został ordynatorem w szpitalu żydowskim w tymże mieście. W maju 1942 roku podjął ryzykowną decyzję i nielegalnie przeszedł do getta warszawskiego, aby być blisko rodziny. W szpitalu getta zaangażował się jako konsultant internistyczny, spełniając tym samym ważną rolę w trudnych czasach. Poza tym, uczestniczył w tajnych szkoleniach dla studentów medycyny oraz lekarzy, co świadczy o jego determinacji w obliczu zagrożenia.
Jesienią 1942 roku wspólnie z córkami uciekł z warszawskiego getta. Ukrywał się używając przybranego nazwiska, a jego praca obejmowała zarówno obowiązki pielęgniarza, jak i lekarza. Brał również czynny udział w konspiracyjnej działalności, która była niebezpieczna, ale niezbędna dla wielu osób w tym okresie.
Praca naukowa
Po zakończeniu wojny Marceli Landsberg zamieszkał w Łodzi, gdzie w czerwcu 1945 roku objął stanowisko ordynatora w Szpitalu Ojców Bonifratrów na Chojnach. Niestety, z powodu złego stanu zdrowia, wynikającego z ciężkich doświadczeń wojennych, szybko musiał je opuścić. Po kuracji, w listopadzie 1946 roku, podjął pracę jako ordynator w szpitalu na Radogoszczu.
W roku akademickim 1948/1949 rozpoczął działalność jako wykładowca, prowadząc zajęcia z dziedziny chorób wewnętrznych dla studentów Wydziału Stomatologicznego Akademii Medycznej w Łodzi. W styczniu 1949 roku uzyskał habilitację na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Łódzkiego na podstawie rozprawy „O wlewaniach wody do jelita grubego w przypadkach azotemii” opublikowanej w „Polskim Tygodniku Lekarskim” w 1948 roku. Wkrótce potem uzyskał tytuł docenta, opierając się na swoim dotychczasowym dorobku naukowym, który obejmował około 50 prac w pięciu językach.
Dnia 1 października 1950 roku objął kierownictwo Kliniki Chorób Zakaźnych Akademii Medycznej w Łodzi, a 11 kwietnia 1951 roku został profesorem nadzwyczajnym w dziedzinie chorób zakaźnych Wydziału Lekarskiego AMŁ. Był również sekretarzem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego. W ciągu swojej kariery opublikował ponad 50 prac naukowych zarówno w polskich, jak i zagranicznych czasopismach, co stanowi znaczący wkład w rozwój medycyny w Polsce.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Leon Andrejew | Jadwiga Szustrowa | Henryk Karoń | Eufemiusz Herman | Marek L. Kowalski | Henryk Stępień | Karol BenniOceń: Marceli Landsberg